මියැදෙන්නෙකුගේ සිතුවිලි

අපේ ගෙදර අද මිනිස්සු හතරක් ඉන්නව.එක්කෙනෙක් අනිවාර්යයෙන් තව අවුරුද්දක් විතර ඇතුලත මියැදෙනව.ස්වභාවික විදිහට වයසට ගිහින් මළත් එයින් දෙන්නෙක් තව අවුරුදු හතලිහක් විතර යද්දි මැරෙනව.ඉතුරු එක්කෙනාටත් ඊට වඩා කල් ඉන්න ඕනෙකමක් නෑ මොකද එයින් පස්සෙ අරමුණක් නැතිවෙන නිසා.ඉතිං අපි මක්කෙයි කොරන්නෙ දැං?දෙන්නෙක් ගොරව ගොරව බුදි,එක්කෙනෙක් අග මුල නොදන්න මෙගා නාට්‍යයක කෑල්ලක් බලනව,අනික් එකා කල්පනා කරනව...ඔයාලත් ඊට වඩා ප්‍රයෝජනවත් දෙයක් නෙමේනෙ ඉතිං කරන්නෙ.(පිස්සු dial1ක post1ක් කියෝනව!)

හ්ම්...චූටි අයිය දවසක් මගෙන් ඇහුව මම මේ ලෝකෙට මොනවද කරල තියෙන්නෙ කියල.ඇත්ත තමා.මොකුත් නෑ.එයා නම් ගොඩ දෙනෙක්ගෙ ජීවිත බේරගෙන ඇති.මාත් ඉතිං මැරෙන්න කලිං මොනව හරි කරන්න එපැයි.

මට ආච්චි ගැන හරි දුකයි.අම්මා තමන්ගෙ මියයන අම්මා දිහා බලන් ඉන්නෙ කොහොමද කියලා හිතෙනවා.ආච්චිව ජීවතුන් අතර රඳවාගන්න දරන වාරයක් පාසා ජීවිතය මාස ගාණකින් දික් උනත් ඒ මාස ගණනම ආයෙමත් ඇය වධ විඳිනව.හරියට කලින් post එකේ හූනා වගේ.තනියෙන් සෙලවෙන්න බැරුව,කෑමක් බීමක් බඩට යන්න කලින් වමනය යනවා,එක් අන්තයකින් සිරුරට සේලයින් සපයන බටය,අනික් අන්තයෙන් කැතීටරයෙ බටය.මේක ජීවත් වීමක්ද?හ්ම්......

ok then.දැං ඉතිං මම ආයෙත් යන්න ඕනෙ.වැඩි කාලයක් මෙතන රැඳෙන්න බෑ.ඔයාලගෙත් mood1 අවුල් කරන්න නැතුව ඇති නේ මම?ගනන් ගන්න එපා.සියලු සංස්කාරයෝ නැසෙන සුලුය.නොපමාව පින් දහම් කරන්න!!!