Little happy things in life

 

මම දවසක් article එකක් කියෙව්වා, ඒකෙ කතෘ ලියලා තිබ්බා අද දවසෙ ඔබට පොඩි පොඩි හොද දේවල් ගොඩක් වෙන දවසක් වේවා කියල. උදාහරණයක් විදිහට , සෙනග අඩු ,ඉක්මනට යන බස් එකක් ලැබේවා , ATM එකෙන් අලුත් නෝට්ටු ලැබේවා , office  එකේදී කස්ටමර් චොක්ලට් එකක් දේවා. වගේ පොඩි පොඩි හොද සිදුවීම්.

 ඊයේ මට ඒ වගේ දවසක් .මට ලැබුනා ලොකු චොකලට් එකක් මගෙ කස්ටමර් කෙනෙක්ගෙන් ,මගේ බස් එක පෙනි පෙනි miss උනා, ඒත් ඒක traffic light එකේ නැවැත්තුව නිසා නගින්න පුලුවන් උනා .හිස් Seat එකක් තිබ්බා, Cargills එකේ බඩු ගන්න ගියාම මම ගියා mango juice එකක් ගන්න. මම එතනට ගිය ගමන් එතන හිටපු girl fruit juice 50% off බෝඩ් එකක් දැම්මා . Cashier එකේ සෙනග හිටියෙ නෑ .so, a perfect evening.

ඉතින් මගේ පැතුම හැමෝටම පොඩි පොඩි උනත් හොද දේ වෙන දවසක් වේවා කියල.

කුනු වලට ම්දි දෙනවා

ගෙදර අතුගාන හැම පාරම අපේ අම්ම මම පොඩි කාලෙ කියපු කතන්දරයක් මතක් වෙනව.

ඔන්න එක්තරා රටක හිටපු දනවත් සිටුවරයකට ඕනෙ උනාලු තමන්ගෙ එකම පුතාට බිරිඳක් හොයල දෙන්න.

 ඉතින් හොද ලේලියක් හොයාගන්න මේ සිටුවරයා පලතුරු වෙලෙන්දෙක් වගේ වෙස් වලාගෙන ගම් දනව් වල ඇවිද්දලු මිදි පුරවපු කරත්තයක් අරගෙන.

සෙනග ගැවසෙන තැන් වල කරත්තය නවත්තන් මේ සිටුවරය කෑ ගැසුවලු "දූවිලි වලට මිදි දෙනවා....දූවිලි වලට මිදි දෙනවා...." කියලා .

ඉතින් සෙනග අනේ මෙන්න පිස්සු මිනිහෙක් කියලා හිනා වෙලා තමන්ගේ ගෙදර තිබ්බ දූවිලි එකතු කරන් ඇවිත් මිදි අරගෙන ගියාලු.

ගොඩ වෙලාවකට පස්සෙ ලස්සන ගෑනු ලමයෙක් ඇවිත් ලේන්සුවක ඔතපු දූවිලි ටිකක් දීල කිව්වලු අනේ ගෙදරම හෙව්වත් අතුගෑවත් මෙච්චරයි හම්බුනේ ,මට ඉන්නවා වයස ආච්ච් කෙනෙක්, ඉතින් මට මිදි ටිකක් ගන්න බැරිද? කියලා .

සිටුවරයාට පුදුම සතුටක් දැනිලා කිව්වා ලු "මම ඔයා වගේ කෙනෙක් තමා හොය හොය හිටියෙ, මම 'අහවල්' සිටුවරයා, කැමතිද මගේ පුතාව බදින්න ?" කියලා .

ඉතින් ඒ ගෑනු ලමයා ගොඩක් සතුටු වෙලා,සිටුවරයාගේ පුතාව විවාහ කරගෙන ,විශාල මන්දිරයක ජීවිත කාලෙම සතුටින් ජීවත් උනා ලු.

හැබැයි ඔය කතාව අහපු හැම පාරම මට හිතුනෙ,

අපරාදෙ දූවිලි ගොඩක් දුන්න නම් මිදි ගොඩාක් ගන්න තිබ්බ.

මේ පැත්තෙ ආව නම් දූවිලි ගොඩක් දෙන්න තිබ්බා.මිදි ගොඩක් කන්න තිබ්බා.

පුතා කැත නම් ,මෝඩයෙක් නම් මොකද කරන්නෙ ඉතින්

අර ගෙදර උන්න ආච්චිට මිදි පස්සේ හරි ලැබුනද දන් නෑ.

කරත්තේ ඉතුරු මිදි වලට මොකද දන්නෑ නේ කලේ

ඉතින් ඔච්චර සල්ලි තියන සිටුවරයාට මොකටද ගෙදර පිරිසිදුව තියන් ඉන්න කෙල්ලෙක් ?වැඩකාරයො නෑ?

ඔන්න ඔය වගේ නා නා ප්‍රකාර ප්‍රශ්න.

ඉතින් අම්ම මාව clean කරන්න motivate කරන්න දරපු තැත් ඔය විදිහට ගගට ඉනි කැපුවා වගේ ගියා.

Living the dream?? Not really. Does it matter? Not really.

 It's crazy how we take some things for granted. Like, how convenient it is to wash your ass when you don't have a cannula stuck in your left hand....yes that's right. I'm admitted to a hospital again. It's become an annual tradition thingy now... also, this stay made me realise how we take things like-making your tea or coffee any time you want, having a comfortable sleep cuddling with husband,washing your hair (and armpits) properly,eating whenever we want,comfort of our own bed,own toilet ,we take all these things for granted...its been just three days and I'm going crazy...

Also we need doctor House here. Because first they said it's a upper respiratory infection, then the X ray turned out good,then they diagnosed it's a lower respiratory infection,but I don't have cough or runny nose,finally,when I'm better and about to get discharged, they think it's a UTI

Whatever.

I'm feeling better now,and ready to leave this...well,it was a good break from work stress. I have nothing to do (not entirely true. I just started watching the Lock and Key on Netflix and it's pretty good. I actually wanted to watch Lucifer, but there's too much nude for a hospital). So here I am,updating my blog.

I just re- read a post in 2017. Did we buy a vehicle?. No. Did we move out of the country?also Nope. My husband doesn't like driving here.or that's what he keep saying to himself. He has a pretty bad temper. I don't wanna imagine how his road rage would be... we are still in the middle of migration process. But I'm millimetres away from giving up...this thing has delayed many good things that could've happened to us.

We didn't try for a baby because at the back if my mind I always worried how we're gonna manage things if we ever move out. We didn't invest properly, I didn't apply for a transfer because I always thought I could bear it until we migrate, we didn't treat ourselves properly because I always thought just about saving up...then, Corona entered our lives and everything turned upside down. 

I didn't know what I should do with my life anymore.giving up a stable job and moving for a place with uncertain future infront of us made me scared. I didn't know what I should do if I stay here. I hate this job...I just wanna job that i could love,and I'm not someone who's difficult to please. I was also worried about a baby. Do we make a baby now? Do we really need babies?lol. Everything was a mess....

Then I took a deep breath. (And few shots of Vodka) and told myself that everything is gonna be all right. We don't need a timer,or an agenda in our lives...we just need to live one...be good humans...provide to our families and society, make people that we love, and who loves us back happy,and just enjoy the moment....

Then I spent several hundred thousands to renovate,(re tile,new pantry)my husbands house,bought phones for both my mother's and mother in law's birthdays, went on a trip,treated ourselves (bought new clothes,bags,shoes and jewelry) and started an investment plan that'll give us 2million in five years...I know it's not much,but it's better than nothing. I also opened up two 100k investment plans for my mother and mother in law,as a gift. 

Doing all these things made me happy. Finally we rented out a better studio apartment type small annex near Nawala and started living independently. Loving it right now.

But,in a corner of my mind, the dream of migrating worries me like a cancer. It was my dream since I was a child.... I grew up looking up to my father,who used to work in Saudi and who sent money monthly to us, and who bought boxes full of gifts,toys,clothes,sweets and jewelry for mother...then when I was a teenager, my eldest brother migrated to Australia, all I saw was freedom,their travel photos, he sent money to us,and he bought things just like our father when he came back home...all I ever wanted in my life was to migrate to another country,earn dollars,travel and see all the countries and buy stuff for our families and actually afford things rather than living pay check to pay check.... I don't know whether it's the time to give up on it..we are getting old... I'm 31,turning 32 in few days...our parents are getting old.. and they need support... 

So....... it left me with a question.... should I just let go of my dream.....

Honestly.... I don't know ..... thinking about giving up make my heart ache a bit,but I think we'll be alright... we will be able to travel and see other countries... (we already visited Dubai .loved it.) We can afford it....and we can buy gifts and stuff in Sri Lanka as well....also, if we manage our expenses better,we can live pretty decently too....

So am I ok? yes. Am I unhappy? Sometimes yes. Finally......have I given up?lol.no. I'd still keep it as an option. I'm gonna apply for PR,then if I get PR I'd keep it as an option... in my life I love planning....my husband says that I become so energetic and enthusiastic whenever I plan things....so I'd like to plan ,and make contingency plans.....

If there anyone out there who feel lost as I do... just relax....take a deep breath and few glasses of whatever alcohol you prefer just decide to go with the flow...

I might not write in another year or so..that's how busy I am.. but I hope the future would be better....yours and mine.

procrastination

I'm the queen of procrastination, I always postpone stuff and I have like, hundreds of incomplete stuff piled in my room (as well as the office. lol) I fell ill last week, and I'm having few days for myself, which is helping me to recover and also, I've finished some stuff I've neglected for so long....

I've finally finished sorting photos of my wedding album! after two years! and I've updated my diary and here I am, writing... I've missed writing. I always told myself that I can't write because I don't have time. But that's not the case. I don't write because I'm lazy, and I don't allow myself the time I deserve. This time I realized that everyone should have time for themselves and believe that you can do.. The photo sorting just took around six hours, and I've been postponing that for more that two years! see, if I had the determination, I could've done it hundred times.

So, enough of that, let's talk about my life.After all this is my virtual diary.

I'm happy as a sick person could be right now.hehe. I have a bad cough, as I'm just recovering from lower respiratory tract infection. But I'm good. I'm reading books, drinking coffee,watching movies, get spoiled by husband, and getting scold for not drinking enough hot water, and also, being fat.

Things are going to change (hopefully), I will be more focused on eating healthy, yoga and etc. as well as I've decided to switch careers.

In my life I've never been able to choose the ideal career. I studied CIMA, did Marketing Management, did Business and Finance,did Banking, but I never really liked any except Marketing. It's too late to pursue a career in Marketing, and being an introvert I don't think I could do better either. So I'm back to my all time dream- becoming a lawyer. I'm gonna face Law entrance this year-again after about ten years! (I didn't get the admission yet though.....hope I'll get it) and I want to see how things work out... I know many would think it's crazy to quit a government bank to become a student again, but I think this job is slowly killing me. No one should work from 7a.m. to 7p.m., come home by 9-9.30 p.m. and leave the house again by 6a.m. I know most of you do, but for most of you, your work life is bearable/enjoyable and rewarding. It's not just for me.

I hope that I could do this, so until then. Goodbye.
I'll be back with either good, or bad news.hehe

P.S. I'm gonna shave my head if I really get selected! I'm not kidding!

අවුරුදු තුනකින්

වයස විසි එකේදී පටන් ගත්ත මේ බ්ලොග් එක දැන් අවුරුදු හතක් පරණයි , ජීවිත සෑහෙන්න වෙනස් වෙලා,හිතන විදිහ වෙනස් වෙලා,ලංකාව,මිනිස්සු වෙනස් වෙලා..
මගේ ජීවිතය ගැන කියනව නම්, ඉතාම ප්‍රීතිජනක කාලයක් පසු කරමින් ඉන්නේ මම නම්, සතුටින් උනත් ,නිදහසේ හුස්මක් ගන්න වත් වෙලාවක් නම් නෑ.

මම විවාහ වෙලා අදට මාස 2යි ,ජීවිතේට බඳින්නේ නම් නෑ කිව්වත් ඔන්න මම දැන් ඉන්නවා ගොරෝ ගොරෝ නිදි කොල්ලෙක්ගේ එහා පැත්තට වෙලා type කර කර.කොල්ලා දැන් නිදි ඇයි කියනවා නම් එයා හැමදාම night shift කරන කෙනෙක්. එයා උදේ 5.30ට ගෙදර එනවා,මම උදේ 6ට ගෙදරින් යනවා. දවසට පැය බාගයක් විතරක් හමුවෙන හින්දා අපේ ජීවිතේ ප්‍රශ්ණ ඇත්තෙම නෑ.මේ වගේ නිවාඩු දවස් වල,නැත්නම් සති අන්තේ තමයි අපි දෙන්නාට නිදහසක් ලැබෙන්නේ.
ඉතින් අපි සෙනසුරාදා movie marathon එකක් යනවා. ඉරිදා හවසට යනවා කූල් බීර වීදුරුවක් බීලා ,සඳුදට වැඩට යන්න හිත හදාගන්න.

වෙල් වලින්,ගස් වලින් වට වෙච්චි ගමේ ගෙදර ඉඳන් නගරේ ගෙදරට පදිංචියට ආව මට මෙහෙ හරි රස්නෙයි. වැඩට යන්න එන්න පැය හතරක් විතර යනවා.හැම සැප පහසුකමක් ම අත ළඟ උනත් ,ආයේ ගෙදර යන දවසට පුදුම සතුටක් එන්නේ.

මම දැන් වැඩ කරන්නේ රජයේ බැංකුවක.විධායක නිළධාරිනියක් විදිහට.හීනෙන්වත් හිතුවේ නෑ හැමදාම සාරි ඇඳන් වැඩට යන job එකක් කරයි කියල.බැංකුවේ බාගයක් මට මට මැඩම්, මිස් කියද්දී ,අනිත් බාගෙට මම සර්,මැඩම් ,මිස් කියනවා.general manager ටත් මුල් නමින් කථා කරන ඇමෙරිකානු සංස්කෘතිය තිබ්බ office එකක ඉඳන් ආව මට මුලදී ටිකක් අමාරු උණා ,අවුරුදු 3කට ලං වෙන්න මේකේ කට්ට කාපු මට දැන් ඕව පුරුදුයි.

මගේ මුල් පත්වීම ලැබුනේ සබරගමු පළාතට.සුන්දර සබරගමුවේ පඹහින්න,වැලිගෙපොල,වේළිඔය,බලංගොඩ බැංකු කීපයක නිළධාරිණියක් විදිහටත්,කළමනාකරු නැති දවසට වැඩ බලන කළමනාකාරිණිය විදිහටත් වැඩ කළා.වගකීම් වැඩි උනත්,බැංකුවේ අනිත් සේවකයින්ට අයියා,අක්කා,නංගි,මල්ලි, කියාගෙන,පවුලක් විදිහට හිටපු කාලේ තමා ජීවිතේ best අවුරුදු දෙක.

ඉතින් අපේ පවුල ගැන කියනවා නම් ,ලොකු අයියට දැන් ඉන් ඉන්නවා හුරතල් දුවෙක්,පොඩි අයියත් බැන්ද නේ ...එයාගේ නෝනාටත් දැන් බබෙක් ලැබෙන්න ඉන්නවා.ඊළඟට මම තමයි කියල හැමෝම කියන්නේ.ඒත් ඊට කළින් ජීවිතේ තව විඳින්න ඕනේ. එන මාසේ විතර වාහනයක් ගන්නවා, කොච්චර හොඳ රැකියාවක් කියල සමාජය කිව්වත්,උදේ 7.30 ඉඳන් රෑ 6.30 වෙනකන් බර අදින මේ job එක මට හරියන්නේ නෑ.අපි දැන් ප්ලෑන් කරනවා රට යන්න.එන අවුරුද්දේ ඒකත් හරියයි.

ඉතින්, මගෙ ලියන style එක කම්මැළි වෙලාද මන්ද...ඉතින් අවුරුදු විසි අටක් වෙච්චි අපි, ජීවිතේ උන වෙනස්කම් එක්ක ,මෝරලා,boring වෙලා ගිහින්. ආයේ ලියන්න හිතුන,මොකද ඉස්සරහට තව රසබර සිද්ධි ටිකක් තියනවා කියන්න.මම කිව්වේ නෑ නේ මගේ මනුස්සයා හම්බවෙච්චි විදිහ ! ඉතින් ඉතින් ආයේ හමුවෙනකන්, ප්‍රීති වෙසක්! දැන් යන්න දන්සල් කන්න

දැන් අපි නාකියි .. :D

ඔන්න  මම ඉඳල ඉඳල ,අවුරුදු 2 ක් ම ඉඳල ආයේ ලියන්න ගත්ත ..:) ඇයි  මම ලිව්වේ නැත්තේ කියල මම ම දන්නේ නෑ .කම්මැලිකම එක හේතුවක් වෙන්න ඇති ,අනික ජීවිතේ ලොකු වෙනසක් වත් ,interesting  දෙයක් වත් වෙන්නේ නැති එක,ඇයි  මගේ PC එකත් මහ කරුමයක්...අද මගේ 26 වෙනි උපන්දිනය,අද ඉඳන් මම මගේ දින පොත ලියන්න ගන්නවා..මොකද 2014/2015 නම් වෙනස් දේවල් සිදුවෙන අවුරුදු 2ක් කියල හිතෙන නිසා.මාව unfollow නොකරපු හැමෝටම ගොඩාක් ස්තුති !!! :)

මම දැන් වැඩ කරන්නේ head office  ඇමෙරිකාවේ තියන company එකක.වැඩට යන්නේ ගෙදරින් හවස 6ත් පහු වෙලා.රෑ 8 ඉඳන් පාන්දර 4.30  වෙනකන්  වැඩ .දැන් අවුරුද්දක් විතර එතන,වැඩට යන වෙලාව හින්ද සෑහෙන්න හොඳ දේවල් උනා,දැන් බස් වල යන්නේ සති අන්තේ lectures යද්දී විතරයි.van එකක් එනවා එක්ක යන්නයි,එක්කන් එන්නයි..ගෙදර ඇවිත් exercise   කරනවා පැය 1 1/2 විතර.කිලෝ 12 කුත් අඩු උනා.දැන් හොඳට නිදා ගන්නවත් එක්ක.ඉතින් ජීවිතේ නම් හොඳ විදිහට ගත වෙනවා.ආ තව මම මේ දවස් වල post graduate diploma  එකක් කරනවා.MBA එකක් කරන්න ගත්තේ නෑ ,එහෙම කලොත් ආයේ ලංකාවේ නම් job එකකට apply කරන්න බැරි වෙන නිසා.qualifications වැඩියි ,experience නෑ ...

අපේ පොඩි අයියත් ඉඳල ඉඳල බැන්දනේ !! අලුත් නෑනා පොඩ්ඩ හරි හොඳයි.අයියගෙන් බාගයක් ඇති.එක්කෝ අයිය ඉක්මනටම කෙට්ටු වෙන්න ඕනේ,එක්කෝ අක්ක මහත් වෙන්න ඕනේ.hehe .දැන් ඉතින් පවුලේ ඉතුරු වෙලා ඉන්නේ මම විතරක් නිසා අම්මලට හරි හදිස්සිය මාවත් බන්දලා දෙන්න.පත්තරේ දැන්වීමක් දානවා කිව්වේ. :P මම කිව්වා බරයි,පාටයි,උසයි ,educational  qualifications ,job  experience එක්ක price  negotiable  කියලත් දාන්න කියල...

ම්ම් ...දැනට නම් වෙන ලියන්න දෙයක් නෑ .ආයෙත් වෙලාවක් ලැබුනම ලියන්නම්කො.එහෙනම්,අදට නවතින්නම් ....සුබ දවසක්! :)

මම මේ ලඟදි (ලඟදි කිව්වට ළඟදීම නෙමේ, මම මේක ලියන්න කියල ගොඩ කාලයක් තිස්සේ හිතන් උන්නේ ..)මගේ කාමරේ අස්කරද්දී කාමරේ බිම තිබිල පුංචි කොළ කෑල්ලක් හම්බුනා.එකේ තිබ්බේ අමුතු විදිහේ නම් ටිකකුයි, ඊට ඉස්සරහින් ගණන් ටිකකුයි.පහලට තිබ්බ නම් පේලිය හරිම අමුතුයි.එක දැක්ක ගමන් මට මතක් උනේ හිටපු ගමන් කඩේ බඩු ඔතල දෙද්දී හම්බෙන පරණ රේස්කොළ.

නම් ටික පහලට තිබ්බේ pick me, rapido, lady jane, red champion වගේ නම් ටිකක්. ඊට ඉස්සරහින් රුපියල් 450, 250, 150 වගේ ගණං ටිකක් ලියල තිබ්බ.මේක මොකක්ද කියල නම් හිතාගන්න බැරි උනා.බැරි වෙලාවත් තාත්ත රේස් ඔට්ටු අල්ලනවාවත් ද? මම කොළෙත් අරගෙන අම්ම ලඟට ගියා. "අම්මේ මේක මොකක්ද කියල පොඩ්ඩක් බලන්නකෝ..." මම අම්මට කොලේ දුන්න. "ඕකේ රෙඩ් චැම්පියන්, පික් මී, ලේඩි ජේන් වගේ නම් සෙට් එකකුයි ගණන් වගේකුයි තියෙන්නේ, තාත්ත බැරිවෙලාවත් ඔට්ටු දාන්න පටන් අරන්ද දන් නෑ ....."

"කෝ මගේ කණ්නාඩිය ගෙන්න...." අම්ම කොලේ අතට අරන් හොරෙන් කිව්වා. මම කණ්නාඩිය ගෙනත් දුන්නට පස්සේ කොලේ කියෙව්ව අම්ම දෙකට නැමි නැමි හිනා වෙන්න ගත්ත.

"මම දවස් ගානක් තිස්සේ හෙව්වා රංජනී ගෙනත් දුන්න ඇන්තූරියම් වල ගණං ලිව්ව කොලේ කෝ කියල!මේක කොහෙද තිබ්බේ?"
"එතකොට ඔය ඔක්කොම ඇන්තූරියම් වල නම් ද?මොනවද අප්පා ඕවට අස්සයන්ගේ නම් දාන්නේ ඇයි? "

අම්ම තාත්තට කතාව කියන්න ඉක්මනට ගියා. අන්තිමේදී දෙන්නම මටයි සවුත්තුව දාන්න ගත්තේ..තාත්තව සූදු කාරයෙක්ගේ ගානට දැම්ම කියල! හී හී.